Het is een fascinerend schouwspel. Achter een hekwerk in de fabriek van Ubbink pakt de robotarm een transparante bocht voor een rookgasafvoersysteem uit de spuitgietmachine, legt daar een rubberen ringetje in en houdt de bocht vervolgens voor een camera. Het vision-systeem controleert of de ring er daadwerkelijk in zit. Is dat het geval, dan rolt de bocht van de band. Zo niet, dan gaat-ie een andere bak in.
Het is een van de meest geavanceerde en nieuwste automatiseringen bij Ubbink. Waar voor een deel van de producten een mens nog altijd de verschillende componenten in elkaar moet zetten om tot een product te komen, daar kan de robot dat voor een ander deel van het assortiment nu helemaal zelf. Het enige wat de medewerker van Ubbink nog moet doen, is de producten van de lopende band pakken en in een doos stoppen.
‘Eerder werd zo’n bochtje uit de spuitgietmachine gehaald en naar het magazijn gebracht. Dan werd die van het magazijn naar de productiehal vervoerd voor de assemblage. Als de ring er door een medewerker in was gelegd, ging de bocht terug naar het magazijn voor vervoer naar de klant. Al die interne vervoersbewegingen zijn niet meer nodig, omdat de machine zelf de ring erin legt en vervolgens controleert of die er goed in zit’, vertelt Marcel Vruggink, hoofd van de afdeling Industrial engineering.
Wel moet de laatste handeling, het inpakken van de producten, door een werknemer gedaan worden. ‘De investering is op dit moment nog te hoog om dat ook door een robot te laten doen’, zegt directrice Carin Hendriksen.
‘Bovendien is een robot niet zo flexibel als een medewerker. Bij robots moeten alle programma’s perfect op elkaar aansluiten, zodat de producten altijd op de centimeter nauwkeurig op de band liggen. Alleen dan belanden ze goed in een doos.’
Maar wie weet wordt het in de toekomt wel een keer realistisch. In de wereld van de automatiseringen volgen de ontwikkelingen elkaar namelijk in hoog tempo op. Het is, gezien het werk dat de robot tegenwoordig doet, haast onvoorstelbaar dat nog maar zo’n dertig jaar geleden de eerste automatisering plaatsvond bij Ubbink.
Waarvoor dat was? Waterplantmandjes. Bij de tuindivisie die Ubbink in die tijd nog had, werden zo’n twee à drie miljoen waterplantmandjes per jaar gemaakt voor de tuincentra. Op ieder mandje moest daarom een barcodesticker komen. ‘Onmogelijk om met de hand te doen’, zegt Wilma Haanappel, in die tijd betrokken bij de tuinafdeling. ‘Dus hebben we een apparaat gekocht dat om de twintig seconden met lucht die sticker op een mandje blies.’ Zoals voor alles geldt: al doende leert men. ‘Dat apparaat schoot niet altijd raak’, vertelt Haanappel lachend. ‘Het kwam dus weleens voor dat de hele vloer onder de barcodestickers zat.’
Als je met die wetenschap nog eens naar die nieuwste automatisering kijkt, rijst vanzelf de vraag hoe we daar over dertig jaar naar kijken. Voor het antwoord zit er helaas niets anders op dan wachten.
Samen zijn ze in de jaren zestig opgegroeid aan de Verhuellweg in Doesburg. Beide zijn een belangrijke sponsor van topvolleybalclub Orion uit Doetinchem. De Achterhoekse mentaliteit zit diep verankerd in de twee bedrijven. Samen geven ze trainingen aan installateurs en werken ze continu aan verbeteringen in de processen. De verbondenheid tussen Rensa en Ubbink zit bijzonder diep.
Lees meer
Als Sue Jesterhoudt ergens in het land een bouwhandel binnenstapt namens Ubbink, schieten alle ogen direct haar kant op. Een vrouw is nou eenmaal een zeldzame verschijning. ‘De bouw zit vol met haantjes’, vertelt Sue met een glimlach. ‘Je moet als vrouw maar niet bij iedere opmerking denken: oh, oh, oh, dat kan toch niet.’
Lees meer